Μια πολύ διαφορετική συνέντευξη από τις συνηθισμένες και αφορά τον Σεβήρο Κούλα. Ο Σεβήρος είναι ο Γενικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ, και σε αυτή τη συνέντευξη μιλήσαμε για πολλά. Πώς οι συζητήσεις με τον παππού του επηρέασαν τη ζωή του, η ζωή στην Αθήνα, η αγάπη του για την Ιστορία, και πολλά άλλα. Ευχαριστούμε τον Σεβήρο για την πολύ ευχάριστη και εποικοδομητική συζήτηση που είχαμε, και ευχόμαστε του κάθε καλό στην πορεία του. Καλή ανάγνωση.
Από μικρή ηλικία είσαι ενεργός στα κοινά. Πώς μπήκε αυτό το κομμάτι στη ζωή σου, κι αν ένιωσες πως έχεις την ανάγκη να ασχοληθείς με τα κοινά;
Ήταν καθαρά από ανάγκη. Από τότε που ήμουν μαθητής οργανώθηκα για πρώτη φορά στην ΕΔΟΝ. Έγινε εντελώς συμπτωματικά, μέσω ενός φίλου ο οποίος με «έβαλε στο θέμα». Στην αρχή είχα μια τυπική συμμετοχή, αλλά στην πορεία όσο περισσότερο ασχολούμουν, τόσο μου γεννιόταν η ανάγκη για δύο πράγματα. Η πρώτη ανάγκη ήταν να μαθαίνω περισσότερα, δηλαδή όσο περισσότερο διάβαζα για την ιστορία τόσο περισσότερα ήθελα να μάθω στην πορεία. Μαθαίνοντας και για την πολιτική, τι είναι οι διαφορετικές ιδεολογίες η ανάγκη αυτή μεγάλωνε. Η δεύτερη ανάγκη που με ώθησε να συμμετέχω, ήταν ότι δε μπορούσα να διανοηθώ ότι αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα. Όταν ήξερα για παράδειγμα ότι οι μαθητές έχουμε όργανα αναγνωρισμένα από το κράτος, επαρχιακές συντονιστικές επιτροπές, την ΠΣΕΜ, και γενικότερα το να έχουμε θεσμοθετημένους εκπροσώπους και μεταφέρουν την άποψη μας και την ανάγκη μας στο κράτος, θεωρούσα ότι έπρεπε να ήμουν κομμάτι αυτή της διαδικασίας.
Θεωρείς ότι μέσα από τις ενασχολήσεις σου έχασες είτε φίλους, είτε το χρόνο σου είτε οτιδήποτε άλλο; Και αν ναι, το μετανιώνεις;
Δε θεωρώ ότι έχανα φίλους, είτε ότι έχασα το χρόνο μου, απλά θεωρώ ότι θυσίασα πολλές ώρες που θα μπορούσα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα, όπως εγώ και πάρα πολλοί άλλοι στην ΕΔΟΝ, αλλά και άτομα άλλης ιδεολογικής άποψης. Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό διότι είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και το πώς εξελίχθηκα σαν άνθρωπος, και θεωρώ ότι δε θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα, αν δεν είχα αυτές τις εμπειρίες και αυτή την τριβή. Ήταν τεράστιο κομμάτι για μένα το να μπω στη διαδικασία να μάθω, να συζητήσω, να ανταλλάξω απόψεις. Άρα το τι είμαι σήμερα οφείλεται σε αυτή την πορεία και δε μετανιώνω καθόλου.
Πώς αποφάσισες να σπουδάσεις Πολιτικές επιστήμες και ιστορία;
Λόγω του ότι υπήρχε σοβαρή έλλειψη στο να καθοδηγήσουμε σαν κράτος τους μαθητές τι είναι οι επιλογές για τις σπουδές τους, εγώ τότε με το «μαθητικό» μου μυαλό θεωρούσα ότι οι επιλογές είναι τα μαθήματα που υπάρχουν στο σχολείο, κι εγώ πρέπει να διαλέξω ένα από αυτά για να το δω ως επάγγελμα. Μέχρι και το καλοκαίρι της δευτέρας λυκείου πηγαίνοντας προς την τρίτη λυκείου είχα ενισχυμένη χημεία, με το σκεπτικό ότι θα σπουδάσω χημικός διότι μου άρεσε το μάθημα. Λόγω ότι εκείνες τις ηλικίες, μήνα με το μήνα η συνείδηση και η αντίληψη αναπτύσσεται, περνάς από την εφηβεία στο να ξεκινάς να ωριμάζεις, εμένα τότε μου ήρθε η συνειδητοποίηση ότι με ενθουσιάζει περισσότερο από τη χημεία το να μελετώ ιστορία, πολιτική θεωρεία και βασικές αρχές της οικονομίας. Ήταν κάτι το οποίο το έκανα και στον ελεύθερο μου χρόνο. Ψάχνοντας το και από μόνος μου, ανακάλυψα ότι υπάρχει σπουδή που ονομάζεται Πολιτική επιστήμη. Δηλαδή ότι μπορείς και ακαδημαϊκά να εντρυφήσεις από το να πάρεις βιβλία από μόνος σου και να τα διαβάσεις. Εκείνο το καλοκαίρι πήρα την απόφαση να αλλάξω όλα μου τα μαθήματα και να δώσω εξετάσεις για Πολιτικές επιστήμες και Ιστορία. Ευτυχώς οι γονείς μου, μου είπανε να ακολουθήσω αυτό που πραγματικά νιώθω πως με κάνει ευτυχισμένο και πήγα στην Αθήνα για σπουδές, όπου ήταν και ο στόχος.
Γιατί επέλεξες την Αθήνα για προορισμό των σπουδών σου;
Για να είμαι ειλικρινής είχα μια απίστευτη έλξη για την Αθήνα από τότε που ήμουν μαθητής. Με εξίταρε η ιδέα της Αθήνας διότι τη θεωρούσα μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα πόλη από όλες τις απόψεις. Από την ιστορία της, το πώς είναι πολιτικοποιημένη ανά τα χρόνια, ο πολιτισμός και πολλά άλλα. Παρότι πέρασα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν κράτησα τη θέση. Ήθελα να φύγω και να ζήσω την εμπειρία και εκτός Κύπρου. Είχα και την παραίνεση των γονιών μου να πάω σε κάποια άλλη χώρα εκτός Κύπρου να δω και να μάθω κι άλλα πράγματα. Ήταν καθαρά προσωπικοί και μη ακαδημαϊκοί οι λόγοι οι οποίοι επέλεξα να πάω στην Αθήνα.
Πώς ξεκίνησε η τριβή σου με τα κοινά στην Αθήνα;
Ήταν λίγο η φυσική συνέχεια των πραγμάτων, με την έννοια ότι ήμουν στο μαθητικό της ΕΔΟΝ, ασχολούμουν, ήμουν ενεργό στέλεχος, είχα αναλάβει και κάποια στοιχειώδη καθήκοντα. Έπειτα όταν έρχεται το φοιτητικό τμήμα που πλέον είσαι ενήλικας, πολλαπλασιάζεται το τι μπορείς να κάνεις και ψάχνεσαι περισσότερο σαν άνθρωπος. Δεν το σκέφτηκα καθόλου, δε χρειάστηκε να μου πει κάποιος κάτι, αλλά ούτε κι εγώ ο ίδιος μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ. Το ένιωσα πραγματικά ως μια φυσική συνέχεια. Όπως ήμουν ενεργός ως μαθητής θα ήμουν ενεργός και στην Αθήνα ως φοιτητής.
Πώς ήρθε η ιδεολογία της Αριστεράς στη ζωή σου και πώς την υιοθέτησες; Μελετώντας την ιστορία πώς σε επηρέασε ως άνθρωπο;
Σίγουρα το ότι η οικογένεια μου ήταν τοποθετημένη στην Αριστερά ήταν ένα πρώτο έναυσμα. Την ίδια στιγμή δε θυμάμαι ποτέ την οικογένεια μου να μου λέει «εμείς είμαστε αριστεροί γι’ αυτό πρέπει να είσαι κι εσύ». Θυμάμαι ότι ήταν κάποια πράγματα που στην παιδική ηλικία μπορεί να μη θυμάσαι αλλά σε καθορίζουν. Για παράδειγμα, θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, να βλέπω στην τηλεόραση κάτι για το 1974 και την Εισβολή, και να ρωτώ τον πατέρα μου τι έγινε το 1974; Τότε ο πατέρας μου μού απάντησε να πάω στον παππού μου να τον ρωτήσω ο οποίος τα έζησε καλύτερα. Πήγα την επόμενη μέρα στον παππού μου και μου μιλούσε για τρεις ώρες για το τι έγινε το 1974, πριν από το ’74, το ’60 και διάφορα άλλα. Άρα ήταν σκόρπιες πληροφορίες. Ένα άλλο συμβάν που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι να πηγαίνω το καλοκαίρι δουλειά στον παππού μου που είχε υλικά οικοδομής και να έρχεται ένας άνθρωπος και να ζητά από τον παππού μου 15 βίδες. Όταν τον ρώτησε την τιμή, ο παππούς μου του είπε πως δεν ήθελε λεφτά. Όταν έφυγε, εγώ φυσιολογικά σαν παιδί αναρωτήθηκα και ρώτησα τον παππού μου γιατί δεν έπιασε λεφτά από εκείνο τον άνθρωπο. Και μου απάντησε «Είναι φτωχός άνθρωπος ο κύριος Ανδρέας Σεβήρο μου». Και τον ρώτησα «καλά κι όταν είναι φτωχοί εμείς δεν τους χρεώνουμε;» και να μου απαντά, «Είμαστε κομμουνιστές εμείς γιε μου». Καταλαβαίνεις δηλαδή πως υπήρχαν τα ερεθίσματα. Επίσης, στο γυμνάσιο, είπα της μητέρας μου πως θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο και με πήρε στο βιβλιοπωλείο να διαλέξω. Τότε διάβασα το πρώτο μου βιβλίο και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Θέλω να σου πω, ότι ήταν μια «χιονοστιβάδα», κι επίσης ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι, χωρίς να ξέρω το γιατί, κι όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο είχα την ανάγκη να μάθω κι άλλα. Σε κάποια φάση το ότι έμαθα κάποια πράγματα, βλέποντας και κρίνοντας, είπα ότι εγώ τοποθετώ τον εαυτό μου στην Αριστερά.
Πιστεύεις ότι με την ανάπτυξη που έχει ο κόσμος, ένα κομμουνιστικό καθεστώς θα μπορούσε να επιβιώσει και να διαπρεύσει στις μέρες μας;
Καταρχάς, η μαρξιστική αντίληψη λέει πως η μετάβαση σε μια κομμουνιστική κοινωνία πρέπει πρώτα να προηγηθεί η μετάβαση από τον καπιταλισμό στην σοσιαλιστική κοινωνία. Εκεί υπάρχει μια βασική διαφορά στο πώς οργανώνεται η οικονομία και η κοινωνία. Η ανάπτυξη των επιστημών, όχι μόνο θεωρώ δεν αναιρεί τη δυνατότητα της ανάπτυξης της κοινωνίας, αλλά θα την κάνει και πολλαπλάσια καλύτερη. Θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική, λειτουργική και καλύτερη για την κοινωνία, αυτή η ανάπτυξη να μπει σε ένα σχεδιασμό με σοσιαλιστικούς όρους και τρόπους. Διότι ακριβώς, η λογική είναι αντί να σχεδιάζεται η οικονομία και να λειτουργά με τη λογική του κέρδους της κάθε επιχείρησης, να λειτουργά και να σχεδιάζεται η οικονομία με βάση της ανάγκες της κοινωνίας.
Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι προτεραιότητες της Αριστεράς της Κύπρου αυτή τη στιγμή;
Η προτεραιότητα της Αριστεράς στην Κύπρο εδώ και δεκαετίες είναι να σώσουμε τον τόπο μας. Όταν σώσουμε τον τόπο μας από την διχοτόμηση και ξανά ενωθεί η Κύπρος μας, και καταφέρουμε να βρούμε τα πόδια μας, τότε μπορεί να έρθει η συζήτηση για τα υπόλοιπα. Ως Αριστερά, κάναμε μια συνειδητή ανάλυση εδώ και πολλά χρόνια, ότι δεν πάμε να κάνουμε σοσιαλισμό στην Κύπρο τώρα, αλλά να ενώσουμε την πατρίδα μας. Σε περίπτωση που επισημοποιηθεί και οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση στην Κύπρο, πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι θα αλλάξει πάρα πολύ η ζωή μας και οι κίνδυνοι που θα βρούμε θα είναι σαν μια βόμβα που την κρατάμε στα χέρια μας και είναι έτοιμη να εκραγεί.
Ήσουν μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης. Τι είναι αυτό το Συμβούλιο και τι σημαίνει για σένα η λέξη ειρήνη;
Το τι σημαίνει η λέξη ειρήνη για τον κάθε άνθρωπο, μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Ο Ρίτσος κάποτε έγραψε ένα ποίημα για το τι σημαίνει ειρήνη και πραγματικά το αναλύει με ένα απίστευτο τρόπο. Αν ήθελε κάποιος να του αναλύσω το τι σημαίνει η λέξη ειρήνη απλά θα έπαιρνα αυτό το ποίημα και θα του το έδινα. Το ποίημα αυτό λέγεται «Ειρήνη».
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης είναι ένα συμβούλιο το οποίο ιδρύθηκε εδώ και δεκαετίες και ουσιαστικά ασχολείται με ζητήματα ειρήνης τοπικά και διεθνή. Υπάρχουν συμβούλια ειρήνης σε όλο τον κόσμο τα οποία συνενώνονται στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης και αναπτύξαν δράσεις για πολλά πράγματα, όπως για τον πόλεμο του Βιετνάμ, την απαγόρευση των πυρηνικών και πολλά πολλά άλλα. Επίσης ανέπτυξε μεγάλη δράση κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και μάλιστα έκανε μεγάλες κινητοποιήσεις. Ένα πολύ σημαντικό που πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι έκανε ολόκληρη διεθνή επιτροπή αλληλεγγύης προς τον Κυπριακό λαό για να διεθνοποιηθεί η υπόθεση της Κύπρου. Τότε ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να δημιουργηθεί μια επιτροπή σαν αυτή, διότι έφερε προσωπικότητες στην Κύπρο και συμμετείχαν σε μεγάλες πορείες και όγκου και απόστασης. Η ειρήνη για μένα είναι ένας κόσμος χωρίς συγκρούσεις, χωρίς φτώχεια και αδικία.
Διετέλεσες Γενικός γραμματέας της ΠΟΦΕΝ. Τι αποκόμισες από τη συναναστροφή σου με τους φοιτητές και ποιοι ήταν οι κύριοι προβληματισμοί που είχαν οι φοιτητές;
Τότε αναπτύξαμε μια μεγάλη προσπάθεια να δραστηριοποιήσουμε περισσότερο την ΠΟΦΕΝ. Δημιουργήσαμε ιστοσελίδα και social media της ΠΟΦΕΝ και δώσαμε μια μεγάλη μάχη για ζητήματα υποτροφιών και χορηγιών που δικαιούνταν οι φοιτητές. Πλέον πιστεύω ότι οι ανάγκες των φοιτητών σήμερα είναι πολλαπλάσιες από τότε που ήμουν εγώ φοιτητής. Θεωρώ ότι η φοιτητική περίοδος είναι μια περίοδος που καθορίζει τη ζωή ενός ατόμου, αν κι εφόσον έχει τη δυνατότητα να τη ζήσει. Ανακαλύπτει τον κόσμο, καθορίζει πού πατά, και ένα από τα πολύ σημαντικά καθήκοντα των φοιτητικών παρατάξεων, είναι κάποιες διαδικασίες που δημιουργούν μια κοινωνική και πολιτική ευαισθησία στον φοιτητή. Λέμε ότι η αποχή του κόσμου από τα κοινά είναι μεγάλη, κι εγώ λέω πως αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι φοιτητικές παρατάξεις, η αποχή θα ήταν πάρα πολύ μεγαλύτερη.
Η Ιστορία σημαίνει πολλά για σένα. Πώς η μελέτη της Ιστορίας επηρεάζει τα πιστεύω και τη ζωή σου και πώς μπορεί κάποιος που μελετά Ιστορία να δημιουργήσει μια ανιδιοτελή ιδιοσυγκρασία;
Η μελέτη της Ιστορίας θεωρώ πως είναι θεμελιώδης διότι σε βοηθά να πας μπροστά και βλέπεις, το πώς, να πας μπροστά. Για παράδειγμα, στις θετικές επιστήμες για να βρεις ένα αποτέλεσμα κάνεις πειράματα και βλέπεις τα αποτελέσματα αυτών. Κατά αντίστοιχο τρόπο, βλέπω την ιστορία του τι έγινε στο Α και τι στο Β, ή το τι δεν κάναμε στο Α ή στο Β όταν έπρεπε, και βλέπουμε τα αποτελέσματα ιστορικά ομιλούντες. Άρα βλέπεις και το πώς θα πορευτείς στο μέλλον. Όταν για παράδειγμα ένας άνθρωπος δεν έχει μελετήσει στοιχειώδη Ιστορία της Ευρώπης του 20ου αιώνα και μετά του λες ότι πρέπει να αποβάλουμε το ναζισμό από την κοινωνία μας, η αντίδραση του θα είναι «Γιατί να τον αποβάλουμε;». Όταν δεν τα γνωρίζουμε αυτά πώς να έχουμε κριτήριο στο πώς θα πάμε μπροστά; Αυτό είναι πιο γενικό παράδειγμα, υπάρχουν και παραδείγματα που πρέπει να βλέπουμε για τον τόπο μας. Λάθη και αποφάσεις που παρθήκαν και σαν πολιτικός χώρος αν θέλεις, διότι σαν Αριστερά κάνουμε και αυτοκριτική, δηλαδή τι αποφάσεις πήραμε πριν 50, 60, 70 χρόνια και ούτω καθεξής. Κάποιος είπε πως η Ιστορία είναι σαν το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, βλέπεις πίσω για να πας μπροστά.
Τι θα παρότρυνες ένα άτομο το οποίο θέλει να διαβάσει Ιστορία;
Θα τον παρότρυνα να ξεκινήσει από σύγχρονη Ιστορία του τόπου του, και μετά να συνεχίσει σε διεθνή Ιστορία. Επίσης αν μελετά για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, να διαβάσει διαφορετικές πηγές και να τα ζυγίσει. Επίσης, πολύ βασικό είναι να προσέχει τι να διαβάσει και από πού.
Αποτέλεσες Γενικός Γραμματέας, είτε πρόεδρος σε συμβούλια από παιδική ηλικία. Ένιωσες το βάρος ότι κάπου που είχες ένα τέτοιο ρόλο δε θα μπορούσες να ανταπεξέλθεις και πώς κατάφερες να αντιμετωπίσεις τις ευθύνες που είχες και έχεις;
Για να είμαι ειλικρινής, μου κόβονταν τα πόδια από το άγχος. Η πρώτη ευθύνη που ανέλαβα, ήταν όταν εξελέγην πρόεδρος των μαθητών της ΕΣΕΜ Λευκωσίας στη δευτέρα λυκείου και στην τρίτη λυκείου ήμουν αντιπρόεδρος της ΠΣΕΜ. Τότε είχαμε τη ευθύνη να διοργανώσουμε τις αντικατοχικές διαδηλώσεις, να πάμε στο Υπουργείο να μιλήσουμε για ζητήματα που αφορούσαν τους μαθητές, θυμάμαι τον εαυτό μου να τον λούζει κρύος ιδρώτας από το άγχος! Μέχρι σήμερα αντιλαμβάνομαι και αντιλαμβανόμουν την ευθύνη που είχε ο εκάστοτε ρόλος που αναλάμβανα. Όταν εξελέγην Γενικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ ένιωθα σε τεράστιο βαθμό το βάρος της ευθύνης. Πάντα ήθελα να βγάλω ασπροπρόσωπους αυτούς που με εξελέγξαν και στην τελική, να πάρω ένα βήμα παρακάτω σε άποψη δράσης ή δουλειάς αυτό που ανέλαβα. Να ξέρω ότι δεν είμαι απλά περαστικός. Όσον αφορά την αντιμετώπιση, είναι ότι πάντα προσπαθώ να έχω τον πήχη του εαυτού μου ψηλά. Έχω πάντα απαίτηση από τον εαυτό μου να δουλεύω σκληρά για το σκοπό τον οποίο υπηρετώ. Το δεύτερο που έχει τεράστια σημασία για μένα και όχι μόνο, είναι ο τρόπος που δουλεύει η ΕΔΟΝ. Συλλογικότητα! Κανένας δε μπορεί μόνος του τραβήξει μπροστά μια υπόθεση. Κανένας δεν αποφασίζει μόνος του, εξ ου και δεν έχουμε πρόεδρο. Ο Γενικός Γραμματέας είναι αυτός που εκτελεί τις εντολές ενός σώματος. Άρα οτιδήποτε θα κάνουμε ως ΕΔΟΝ, το αποφασίζουμε συλλογικά στο Κεντρικό Συμβούλιο. Η συλλογικότητα σε βοηθά στο να κρίνεις, κατά πόσο είναι σωστή ή λάθος μια άποψη.
Πώς επηρέασε τη ζωή σου η ΕΔΟΝ όλα αυτά τα χρόνια;
Την επηρέασε κατά πολύ, διότι το να είσαι μέλος ενός κοινωνικού συνόλου σε καθορίζει. Οι άνθρωποι που έζησες μαζί τους, οι φιλίες που έκτισες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, τα σωστά και τα λάθη σε όλα τα επίπεδα σε καθορίζουν. Αν δεν ζούσα όλα αυτά που έζησα μέσα από την ΕΔΟΝ θα ήμουν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.
Τι είναι και τι σημαίνει η ΕΔΟΝ για σένα;
Η ΕΔΟΝ για μένα είναι το μεγαλύτερο και το πιο σημαντικό σχολείο και πανεπιστήμιο που πήγα στη ζωή μου. Το λέω με πολλή ταπεινότητα, ότι ένα από τα πιο βασικά μαθήματα που μάθαμε όλοι στην ΕΔΟΝ, είναι να είμαστε άνθρωποι. Να έχουμε έννοια για τον συνάνθρωπο μας, για τον τόπο μας και χωρίς να ζητάμε κάτι πίσω, να μαχόμαστε για το κοινό καλό. Αν τα καταφέρνουμε ή όχι στο βαθμό που θα ήθελε ο κόσμος είναι μια διαφορετική συζήτηση. Το να έχεις όμως τόσες εκατοντάδες και χιλιάδες νέους, να παλεύουν στο να κάνουν κάτι καλύτερο για την κοινωνία, θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος που είχα.
Πιστεύεις ότι οι νέοι σήμερα έχουν φιλοδοξίες και όνειρα; Και αν πιστεύεις ότι θέλουν να συμβάλουν για ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο; Και αν ναι, τι χρειάζονται οι νέοι για να το καλλιεργήσουν;
Οι νέοι άνθρωποι πιστεύω ακράδαντα ότι έχουν φιλοδοξίες και όνειρα και προσδοκούν ότι θα κάνουν το μέλλον καλύτερο. Ίσως να μην έχουν την ελπίδα ότι μπορεί να γίνει όμως. Κανένας άνθρωπος δε γεννιέται και να θέλει την αδικία. Θεωρώ ότι όσο πιο νεαρός είσαι, τόσο περισσότερη ροπή έχεις προς το δίκαιο έχεις και στο να κάνεις το μέλλον καλύτερο. Όπως προανέφερα θεωρώ ότι υπάρχει έλλειψη της ελπίδας στη νεολαία ότι μπορεί να τα καταφέρει να βελτιώσει τις καταστάσεις που τους πληγώνουν, και φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Χρειάζεται αγώνας, όλα αλλάζουν όταν το πιστεύεις και όταν αγωνίζεσαι.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Σεβήρο Κούλα;
Άγνωστο. Θεωρώ ότι όσο αντέχουμε σωματικά και πνευματικά θα είμαι στη μάχη. Και μετά που θα φύγω από την ΕΔΟΝ, πάντα έλεγα ότι είμαι κομμάτι της συνολικής προσπάθειας που κάνουμε. Αν μου ζητηθεί να συνεχίσω από κάποιο άλλο ρόλο, ευχαρίστως να το κάνω, αν όχι, κάλλιστα θα συνεχίσω να δίνω τη μάχη μου είτε από την τοπική κοινωνία, είτε οπουδήποτε μπορώ να βοηθήσω.
Συνέντευξη απο τους:
Ανδρέας Κουτσόλουκας
Συντονισμός/Επιμέλεια:
Αιμίλιος Χατζηλιασή
Comments